Stel je wandelt over een super smal bergpad met naast je een duizelingwekkende diepte.
Bij de volgende stap glijdt je voet weg door een loszittende steen en glij je richting de afgrond.
Het enige dat je nog vast zou kunnen pakken, is een grote cactus.
Wat doe je?
Hopelijk klamp je je uit alle macht aan die cactus vast.
Liever die pijn dan de afgrond.
Terwijl je daar zo bungelt komen de reddingstroepen er gelukkig aan.
Ze hijsen je omhoog en per helicopter wordt je naar veilige vaste grond gebracht.
Je krijgt een korte medische check-up en als alles oké blijkt te zijn mag je weer naar huis.
Je voelt je nog niet helemaal de oude maar dat is ook logisch.
Naarmate de weken voorbij glijden begin je je toch zorgen te maken.
Dat vervelende gevoel gaat niet weg.
Op sommige dagen wordt het zelfs veel erger.
Er knaagt wat.
Soms voel je je ‘leeg’.
Op andere momenten ben je gewoon moe terwijl daar eigenlijk geen tijd voor is.
Je hebt zo veel te doen.
Natuurlijk, je hebt een bijna-doodervaring achter de rug.
Maar je klachten worden steeds erger.
De vervelende gevoelens vertalen zich steeds vaker in fysieke klachten.
Je hoofd loopt over.
Je lijf werkt niet mee.
Het lijkt wel alsof je ‘vast zit’.
Dus je besluit een expert op te zoeken.
Je legt het hele verhaal uit.
Je spreekt met de psycholoog.
Er worden bloedtesten gedaan.
Foto’s gemaakt.
Zenuwachtig wacht je op de diagnose.
Na 3 dagen mag je terugkomen.
De expert schraapt zijn keel en zegt:
“We hebben ontdekt waar je klachten vandaan komen.”
…
“Je hebt een cactus vast.”
…
Hij toont je een foto waarop duidelijk te zien is hoe jij een grote cactus omhelst.
“Ons advies: laat de cactus los.
Dat zal eventjes pijn doen.
En u heeft voor uw gevoel wat minder houvast.
Maar het is toch echt de enige oplossing.”
Stomverbaasd laat je de informatie tot je doordringen.
Je speelt de hele film weer terug.
Het ravijn.
Het wegglijden.
De cactus!
En je beseft plotseling: die cactus heeft me toen gered, maar ik heb hem daarna nooit meer losgelaten!
Opeens snap je waarom het altijd zo’n pijn deed als je nieuwe relaties aanging.
Zowel zakelijk als privé.
Telkens als iets of iemand dichtbij je kwam, werd die cactus harder in je lijf gedrukt.
Dát deed dus zo’n pijn.
Niet de relaties en situaties zelf!
Je kijkt in de spiegel.
Naar jou.
Naar de cactus die je vasthebt.
Je ziet dat een groot gedeelte van jou niet zichtbaar is.
De cactus zit er voor.
Je vindt het een stomme gedachte maar je kunt er niks aan doen:
Het voelt op de een of andere manier veilig om die cactus vast te houden.
De houvast.
De bescherming.
Je kijkt jezelf aan.
Je brein draait op volle toeren.
Alles klikt opeens.
Je wil helemaal geen houvast en bescherming.
Je wil vrijheid en verbinding.
En daarvoor moet je die cactus loslaten.
Ooit heeft ‘ie je gered.
Nu is het tijd om ‘m los te laten.
Het is geen onderdeel van wie je bent.
Het is een cactus.
Welke cactus ga jij loslaten?
Laten we er samen voor zorgen dat iedereen z’n cactus loslaat.
Deel dit artikel en plaats hieronder je reactie.
BOEK WINST OP ALLE FRONTEN_
"Mijn team en vrienden denken dat ik super slim ben (ben ik niet). Dat komt door de emails van tibor (en ze hebben geen idee dat die bestaan)."
- Een subscriber van tibor.nl
Fijn om te lezen, dank je wel voor het delen. Nu mijn cactus(sen) gaan loslaten 🙂
Zodra je de cactus ziet ben je al halverwege Elly!
Stuur je me ook een mailtje op hallo@tibor.nl zodat ik je wat kan toesturen?
Mooi geschreven. Ik deel!
Fijne blabla dagen 😉
Haha jij ook hele fijne blaba dagen toegewenst Pauline!
Stuur je me een mailtje op hallo@tibor.nl met je adres?
Dan ligt er van de week een kleine verrassing op je deurmat.
Mooie metafoor! En als je hem dan los hebt gelaten, moet je de stekels er nog uittrekken en er nog achter vandaan komen… Leuk geschreven!
Haha ja inderdaad Nadia, die vind ik mooi! Als je hem hebt losgelaten moet je inderdaad alsnog in beweging komen om er achter vandaan te komen. Dankjewel voor je mooie toevoeging.
Mooie vergelijking. Ook ik moet 3 cactussen gaan loslaten. Work in progress. Bedankt voor het inzicht.
Drie stuks maar liefst Teun! Moet je voorstellen wat een ruimte voor gave dingen dat zo meteen oplevert..
Super leuk geschreven! Je gebruikt een erge leuke en zeer herkenbare metafoor!! Top! Ik ga ‘m delen ????!!
Dank Patricia, ook voor het delen!
Mooi geschreven en zo waar! Eigenlijk een beetje de conclusie van wat ik dit jaar zelf ondervonden heb. Ik hou al veel te lang een hele grote cactus vast en het lijkt mij een mooi moment om hem eindelijk los te laten! Op naar vrijheid en verbinding 🙂
Gaaf Elke. Ik kan je garanderen dat er zo veel bijzondere dingen je leven binnen zullen komen zodra je ruimte maakt door die oude cactus los te laten. Ik hoor het graag in 2017!
Yep. Ik had er ook nog één vast, realiseerde ik me de afgelopen dagen
Een heule dikke, met grote stekels
Enne…
De grap is: loslaten doet minder pijn
De ‘wonden’ van het (krampachtig) jaren lang vasthouden genezen snel
Gelukkig
😉
Mooi zo Sonja! Terwijl veel mensen bezig zijn met zo veel mogelijk nieuwe dingen om zich heen verzamelen, gaan wij lekker door met loslaten!
Geweldig stuk Tibor. Zelf verzonnen zeker. Het maakt dingen helderder en duidelijker dan in de spiegel kijken voor de meeste van ons. Op het lijf geschreven boodschappen voor mij een paar jaar terug. Best lastig te begrijpen dat als je dingen, persoonen, klusjes etc. die niet toedoen los laat, maak je ruimte voor dat wat wel toe doet en je blij maakt. So simpel kan het zijn :-/.
Dank Ghio! Deze komt inderdaad helemaal uit mijn eigen in-plaatjes-denkende-brein.
Ik heb een ???? duidelijk! De wortels van de cactus zijn mij een raadsel… De metafoor is helder en duidelijk, ik weet alleen niet wat er in de cactus aanwezig is om los te laten. Day maakt radeloos, wel verandering willen en wat dan?!
Ja dat maakt inderdaad radeloos Els. Weten dat er wat moet gebeuren maar niet helder hebben wat. vwb je cactus: elke keer als je denkt “oké ik ga [X] veranderen of ik ga voortaan meer [Y] doen”. Dan denk je daarna direct iets waardoor je het uiteindelijk niet gaat doen. Datgene wat je dán denkt, is je cactus. Bang om te falen? Je schuldig voelen als het lukt? Botsen met de rest van je omgeving?
Denk je dat een ander bij ons altijd makkelijker kan zien welke cactus we vasthebben of dat we dat zelf net zo goed kunnen als we maar op de juiste manier zoeken?
Heel mooi stukje,
En fijne bla bla 🙂
Volci
Jij ook fijne blabla Volci!
Goeie vraag. Heb er even over nagedacht.
Anderen kunnen de cactus per definitie beter zien.
Jij zelf kunt ‘m beter voelen.
En alleen een beetje onderzoek brengt je bij de reden waardoor je hem ooit hebt vastgepakt. De periode in je leven dat je aan het glijden was en houvast nodig had..
Idd heerlijke blog. Er is altijd wel een cactus. Stap naar verdere groei. Heb er al een boel losgelaten, waarvan baan en financiële ‘zekerheid’ dit jaar de grootste waren. Jij ook hele fijne bla bla. ☺️
Exact José. Vastpakken en op tijd weer loslaten. Jij ook fijne blabla!
Heel mooi omschreven, loslaten en uit je comfortzone stappen vind men heel lastig.
Dank Kim. Mijn Ego-Aap blijft zich daar inderdaad ook maximaal tegen verzetten!
Weer heel mooi geschreven Tibor! Ik volg je sinds kort, en altijd als ik onderaan je blog bericht kom, moet ik even lachen. Over je beruchte mails… wil me helemaal niet uitschrijven, wil meerrrrr!!
Nu de Cactussen het ravijn in trappen, naar het tuincentrum een dezer dagen om een ‘nieuwe “te kopen en een Tof jaar tegemoet gaan. En voor jou en je familie ook een heel fijn blabla gewenst LOL..
Haha super cool Jolanda! En als je het mailtje van Kelly dat je later ontvangt beantwoordt, hoef je niet naar het tuincentrum 😉
En jij ook een super fijne blabla toegewenst!!
Mijn hemel tibor… wat breng je dat weer lekker scherp..????
Ja.. ik voelde een lach terwijl ik las.. omdat ik om me heen mensen herken die een cactus omhelzen, en stevig ook! Maar direct daarna kreeg ik een kramp in mijn maag, want ik las door en dacht… shit.. stommeling.. kijk eens naar jezelf.. mijn cactus is er zeker ook… en ja, ook ik knijp als een idioot in Mn cactus(sen) ????
Jep.. werk aan de winkel.
Thnx tibor fijne blabla en alle blabla voor 2017.
Ik deel dit bericht ff!
Cactussen en Ego-Aapjes, geen handige combi voor ons nee..:)
Dank voor het delen en jij ook ontzettend veel blabla in 2017!
Jaaaa het was me de laatste dagen wel weer duidelijk maar beeld van een grote stekelige cactus draagt zn steentje weer bij.
Godsamme. Point taken.
Blijft hard werken.
Dank je!
Zolang je ook maar hard blijft ontspannen Saar! Zet ‘m op, goed bezig.
Dit is coaching in pure vorm Tibor! Metaforen maar Realistisch, spiegelen, confronteren en vooral met een positieve zelfontwikkelende blik vooruit in je kracht en energie. Top!
Wauw mooi compliment Marc, tnx!
Niet 1 maar meerdere cactussen.
zelfs een poos trots op geweest. Tot ik begon te voelen dat ik het oude gevaar niet meer hoefde af te weren… dat was al weg en ik stond stomweg een batterij cactussen vast te houden. Inmiddels zijn ze voor n groot deel teruggegeven aan de woestijn. Dus vanochtend toch ff n rondje gerend; een van mijn manieren om ze los te laten. Ego aap wilde alleen maar croissantjes eten. Goede metafoor! Fijne blabla allemaal. Tnx Tibor.
Haa wat een heerlijke reactie Helen, grote glimlach om je “batterij cactussen” en je croissantjes (herkenbaar).
Mooi omschreven! De cactus is dus je angst, onzekerheid en verwachtingen die je tegen houden en je (steeds) pijn geven. Ik ben zelf nu zover dat ik dit snap en ook herken (maar ook nog wel eens tegen aan loop) maar dat ziet en voelt niet iedereen (meteen) natuurlijk, daar moet je denk ook voor open staan en ook na het inzien de wil en durf hebben dat te zien en voelen. Als je dat kan is dat al een hele mooie stap vooruit! Tof dat je anderen wilt helpen dit in te zien en deelt!
Dank voor je reactie Lisenka!
Mijn invulling: je angst, onzekerheid en verwachtingen waren het glijdende gevoel waardoor je de cactus ooit hebt vastgepakt.
De cactus zelf is een bepaalde manier van denken/een set van overtuigingen die je keihard afremt.
Laat die overtuigingen los en je bent vrij.
En laat na de cactus dan ook de madeliefjes, de rozen en de lavendel los 🙂 Goed verhaal! Warme groet, Jan.
Da’s level 2 Jan 🙂
Tibor,
Wat een prachtig verhaal over het werkelijke leven, wat mooi beschreven.
Voor mij een heel herkenbaar verhaal…… en laat ik nu 1 maand geleden voor NU de laatste cactus losgelaten hebben. Dat wil zeggen dat ik op mijn eigen plek sta op mijn eigen benen.
Inderdaad wat je schrijft: Ik voel nu de verbinding met mijzelf en daardoor met het leven en de vrijheid, heel bijzonder.
Ik wens jou heel veel succes met dit mooie werk van je, om mensen te begeleiden naar hun eigen plek, los van pijnlijke gehechtheden op naar de liefdevolle werkelijke verbinding met jezelf en dan komt de vrijheid vanzelf. Liefs Gerda
Ah dankjewel tante Gerda!!
Heerlijk geschreven Tibor! Ik volg je sinds je podcast met Thijs en wat je zegt en hoe je dat zegt is erg inspirerend. Fijne bla bla allemaal.
Tof om te horen Tom, en dank voor je reactie! Jij ook fijne blabla
Duidelijke boodschap in een mooi verhaal. Ik heb de rem er nog niet af , zit ik ook nog met een cactus in mijn maag . Wordt dus koffie en knallen
Haha zodra je de cactus ziet en loslaat is de rem er waarschijnlijk ook af Vincent..
(goed om van je te horen!)
Hoeveel cactussen kun je als mens vasthouden…..
Als je niet oppast wordt je daar inderdaad nog handig in ook..
Ik laat mijn werk plek los, waar ik 32 jaar heb gewerkt….
Da’s een flinke houvast die je loslaat Karin. Zal je vast veel hebben opgeleverd. Benieuwd naar wat er nu voor ruimte door ontstaat.
Ik herken steeds vlotter dat ik op mijn cactus “aangepraat schuldgevoel” wordt aangesproken als de ander mij onder de huid komt te zitten. Hoe vlotter ik het herken, des te gemakkelijker ik het los kan laten, des te prettiger ik in mijn eigen vel zit..!
Thanxs voor de opmerkelijke metafoor en Mer wünschet Dir ne guti rütsch ins neuis Jahr!
Hellen! Goed om van je te horen, hoop dat het opbouwen samen daar volgens plan verloopt!
Prachtig verwoord Tibor! Weer wat geleerd :). Gedeeld op Facebook.
Dank Alice, voor je compliment én het delen!
Ha Tibor, hiermee sla je bij mij de “spijker op zijn kop”
Dankjewel voor dit inzicht en nu ga ik ermee aan de slag.
Ik wist niet dat ik een cactus had ik vind het geweldig wat je doet.
Gr John
Ha mooi om te lezen John, dank!
Ik ben doodsbang om mijn cactussen los te laten. Wat moet ik zonder ze? Wie ben ik dan? De cactussen heb ik niet alleen vast, ze staan in mij getatoeëerd!
Anders gezegd: ik heb toegelaten dat ze in mij getatoeëerd staan.
Eigen verantwoordelijkheid nemen.
Volg je sinds kort: ben (nog) geen businessmens, maar ook dan werken je video’s.
En ik ben bezig met ont-slachtofferen. Iedere dag weer. Dus die cactussen ga ik een keer loslaten.
Dank voor ook dit superartikel.
Als ze in jou getatoeëerd staan, kun je ze dus loslaten Esther.
Je draagt je voor altijd met je, maar ze remmen je niet meer af.
Wat je met je meedraagt met die tatoeage is de wijsheid, het inzicht en de kracht die je er door hebt opgebouwd.
Wat je loslaat is de rem en de beperking.
Mooi beeld die cactus(sen)!
Na in-wikkelen ifv over-leven, terug ont-wikkelen ifv leven.
Dit artikel triggerde me om nog eens bewust halt te houden bij mijn overtuigingen om van hieruit degene die me beperken los te laten.
Dank voor jouw insteek!
Mooi Nele. Lekker blijven ont-wikkelen tot je bij de kern bent.